Ορεινή Αρκαδία: Πρόταση για απόδραση μερικές ώρες μακριά από την πρωτεύουσα!

Ας ακολουθήσουμε τον Γιώργο σε μια περιήγηση στους «θησαυρούς του Μαινάλου», την Βυτίνα, την Δημητσάνα και την Στεμνίτσα, το τρίπτυχο που σηκώνει επάξια στους ώμους του τον ολοένα αναπτυσσόμενο ορεινό τουρισμό της αρκαδικής γης. Τόποι ηρωικοί, συνδεδεμένοι άρρηκτα με την επανάσταση του 1821, αλλά και πανέμορφα τοπία με κατάφυτες διαδρομές στην καρδιά του Μαινάλου ψιθυρίζουν στον τυχερό επισκέπτη τη δική τους ξεχωριστή ιστορία…

Είμαι πεπεισμένος πλέον πως όλο και περισσότεροι αναζητούμε διεξόδους διαφυγής από το άγχος και τις αυξημένες επαγγελματικές απαιτήσεις της καθημερινότητας. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας μας «προστάζει» πλέον -όσον αφορά τις διακοπές- την αναζήτηση κοντινών προορισμών και καταλυμάτων με σωστή αναλογία προσφερόμενης ποιότητας και τιμής, το περίφημο value for money.

Κάτι τέτοιο ισχύει και στην περίπτωσή μου. Ένα σαββατοκύριακο του προηγούμενου μήνα, πέντε φίλοι αποφασίσαμε να «αποδράσουμε» από το κλεινόν άστυ με προορισμό τα τοπία της Ορεινής Αρκαδίας, μέρη που συνδυάζουν το φυσικό κάλλος με την ιστορία της Επανάστασης στην Πελοπόννησο.

Ξεκινήσαμε από την Αθήνα νωρίς το πρωί και μετά από μια διαδρομή μιάμιση μόλις ώρας, φτάσαμε στηΒυτίνα. Το τοπίο του χωριού μας εντυπωσίασε εξ’ αρχής: όμορφα πετρόκτιστα σπίτια, παραδοσιακά καφενεία που σέρβιραν μυρωδάτο ελληνικό καφέ και γλυκό του κουταλιού, τουριστικά μαγαζάκια που πωλούσαν από είδη λαϊκής τέχνης της Αρκαδίας μέχρι βότανα, ζυμαρικά και διάφορα προϊόντα της αρκαδικής γης. Ο συνδυασμός της ηλιοφάνειας και των χιονισμένων πλαγιών, έκανε το σκηνικό ακόμη πιο ειδυλλιακό. Μετά από την απαραίτητη στάση για καφέ, βόλτες και αγορές από τα τοπικά μαγαζιά συνεχίσαμε την πορεία μας προς την πόλη της Δημητσάνας.

Αφού ταχτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, είχαμε όλο το μεσημέρι και το απόγευμα για να ανακαλύψουμε τις γραφικές κρυφές γωνιές του πιο γνωστού οικισμού της Αρκαδίας. Πρώτος μας σταθμός το Μουσείο Υδροκίνησης λίγο πιο έξω από τη Δημητσάνα, όπου ήρθαμε σε επαφή  με την διαδικασία  επεξεργασίας του δέρματος στο βυρσοδεψείο, είδαμε τα ερείπια των αναπαλαιωμένων παλιών βυρσοδεψείων και τον επισκευασμένο μπαρουτόμυλο, έτσι όπως λειτουργούσε την εποχή του ΄21.

Ανακτώντας δυνάμεις μετά από γεύμα σε μια από τις πετρόχτιστες ταβέρνες της Δημητσάνας, όπου δοκιμάσαμε τοπικά πιάτα, γλυκά και φυσικά τοπικής παραγωγής κόκκινο κρασί, συνεχίσαμε την περιήγησή μας στην περιοχή με βόλτα στον  Λούσιο, τον ποταμό που διασχίζει την Αρκαδία και αποτελεί ταυτόχρονα αφετηρία για μια επίσκεψη στην Αρχαία Γόρτυνα. Το βράδυ είχε έρθει για τα καλά και επιστρέψαμε στη Δημητσάνα για φαγητό, βόλτα και …. χαλαρό ποτό σε κάποιο μπάρ της περιοχής- η κούραση βλέπεται άρχιζε σιγά- σιγά να μας καταβάλει!!!!

Τη νύχτα, η Δημητσάνα γίνεται ακόμα πιο ρομαντική κι εντυπωσιακή!!! Από τις ατελείωτες βόλτες, εντοπίσαμε όμορφα και καλαίσθητα καταστήματα για φαγητό και ποτό- σε αρμονία πάντα με το οικιστικό και παραδοσιακό αρχιτεκτονικό περιβάλλον της περιοχής.

Το επόμενο πρωί, σαφώς πιο ξεκούραστοι και κάνοντας τις απαραίτητες τελευταίες αγορές σε ντόπια προϊόντα, συνεχίσαμε για το τελευταίο κομμάτι της εκδρομής μας, τη Στεμνίτσα. Όπως κάθε χωριό της Ορεινής Αρκαδίας, η Στεμνίτσα διαθέτει ποικιλία δραστηριοτήτων, που ικανοποιούν τις απαιτήσεις των επισκεπτών του Σαββατοκύριακού- όπως εμείς- για χαλάρωση, φυσιολατρικές διαδρομές και καλή τοπική κουζίνα. Απορήσαμε με το γεγονός ότι το χωριό της Στεμνίτσας είχε πολλούς νέους κατοίκους. Η απάντηση ήρθε με την επίσκεψή μας στη Σχολή Αργυροχρυσοχοϊας της Στεμνίτσας, όπου μυεί αρκετούς σπουδαστές κάθε χρόνο στην τέχνη της επεξεργασίας του χρυσού και του ασημιού.

Γευματίσαμε σύντομα και επιστρέψαμε το απόγευμα στη «βάση» μας, ήρεμοι, έχοντας αλλάξει παραστάσεις, διασχίζοντας χιονισμένες ορεινές διαδρομές, και δοκιμάζοντας ποιοτικά τοπικά πιάτα και ευωδιαστό κρασί. Η εκδρομή χωριά της Ορεινής Αρκαδίας αποτελεί ιδανική επιλογή για όσους θέλουν να ξεφύγουν έστω και για μια ημέρα από την Αθήνα, να γνωρίσουν τόπους ιστορικούς και φυσικά… να γεμίσουν τις μπαταρίες τους!

 Γιώργος Κακούτης

Πηγή: blog.visitgreece.gr