Ιστορίες απο τον Κούκο..

Μια απο τις πλέον αγαπημένες συνήθειες των κατοίκων και των επισκεπτών του χωριού μας είναι οι περίπατοι. Αγαπημένος προορισμός όλων είναι η διαδρομή απο το Αγρίδι έως τον "Κούκο" καθώς ο δρόμος είναι εύκολος και σε ελάχιστα σημεία ανηφορικός. Η συνήθεια των περιπάτων κρατά εδώ και χρόνια περνώντας απο γενιά σε γενιά. Η εποχή που ο δρόμος κυριολεκτικά σφύζει απο τις κεφάτες παρέες είναι το καλοκαίρι και ειδικότερα ο Αύγουστος. Σε αντίθεση με τους μεγαλύτερους που προτιμούν τον απογευματινό περίπατο, οι νεολαίοι του χωριού προτιμούν να κάνουν τον περίπατο τους το βράδυ η ακόμα και μεταμεσονύχτια. Η σκοτεινή διαδρομή, το εκκλησάκι, ο επιβλητικός βράχος, η ηχώ που δημιουργείται αλλά κυρίως οι ιστορίες παλαιότερων για ξωτικά και φαντάσματα δημιουργούν αισθήματα καχυποψίας και φόβου. Για τους τολμηρότερους αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για πειράγματα. Κυκλοφορεί μάλιστα ακόμα η ιστορία ενός Αγριδιώτη (το όνομα του δεν έχει σημασία) που στο παρελθόν είχε ισχυριστεί πως στο συγκεκριμένο σημείο δέχτηκε επίθεση απο νεράιδες και ξωτικά.. Συγκεκριμένα γυρνούσε νύχτα απο το Πράσινο με το γαιδούρι του όταν κάποια στιγμή (κατά τον ίδιο) του επιτέθηκαν ξωτικά σηκώνοντας στον αέρα(!) το γαιδούρι με αποτέλεσμα ο ίδιος να πέσει κάτω και να γυρίσει τρέχοντας στο χωριό. Παρόμοια ιστορία κυκλοφορεί και στο Πράσινο. Συγκεκριμένα: Μια παγωμένη νύχτα κάποιου Δεκέμβρη γύρω το 1950, ο νεαρός τσοπάνης είχε πάει στον κούκο να βγάλει τα πρόβατα του. Στην ατμόσφαιρα υπήρχε μια περίεργη ησυχία, καθόλου συνηθισμένη για ένα χειμωνιάτικο πρωινό, δεν ακούγονταν τίποτα, ούτε τα τροκάνια των ζωών του ούτε τα γαυγίσματα των σκύλων του. Έχε αρχίσει να ξημερώνει, ξαφνικά, καθώς ανέβαινε το βουνό αντιλήφθηκε πίσω του έναν περίεργο θόρυβο. δεν πρόλαβε να γυρίσει το κεφάλι του, και πέρασε διπλά του ένα περίεργο πλάσμα με τόση δύναμη που τον έριξε κάτω. Αυτό που πρόλαβε να δει ήταν ένα μικροκαμωμένο ανθρωπάκι με μεγάλο κεφάλι και πράσινα ρούχα (ή μήπως πράσινο δέρμα;), αρκετά γεροδεμένο που έτρεχε αφύσικα γρήγορα για το μπόι του. Ο τσοπάνης από εκεί και μετά δεν θυμόταν τίποτα άλλο, ξαναβρήκε τις αισθήσεις του όταν είχε πια ξημερώσει. Το παράξενο είναι ότι έλειπαν 5 από τα αρνιά του τα οποία και δεν τα βρήκε ποτέ, ούτε ψόφια ούτε ζωντανά. (η ιστορία προέρχεται απο το blog του Πράσινου) The truth is out there..